Hürrem bir kez güldü mü, Marmara'da deprem olurdu; bir kez gülmedi mi payitahtta yangın çıkardı... Mihrimah, sanki o depremleri dindirmek, o yangınları söndürmek için dünyaya gelmişti...

'Mihri...' dedi Sinan gücü yettiğince; fakat usulca, 'Mihri...'

Mihri, sanki odanın dışında değil de Koca Mimar'ın yüreğinin içinde ondan bir ses beklermiş gibi hemen yatağın yanı başında bitti:

'Buyurun efendim.'

'Mihri, su...'

Sinan, Pargalı'yı hatırladı hayal meyal. İbrahim Paşa, İskender Paşa'yı azil ve katlettirmiş; kaderin ipini eğirenlerin gönlü bu katle razı gelmemiş olacak ki, kendisi de en güvendiği sultanının emriyle infaz edilmiş; üstelik ömrünü adadığı Osmanlı hanedanına mensup bulunmayışıyla değersizleşen kanı sultanın haremi duvarlarına sıçramış, orada kurumuştu. 'Eden buluyor, ' diye geçirdi içinden Sinan; 'Amma, bir şey etmemek ne mümkün? Olmak ve ölmek, oldurmak ve öldürmek bu kadar iç içeyken, bulacağını bile bile etmemek, ne mümkün? '

Kimilerine ipekten, atlastan elbise, kimilerine kendi desteğiyle ulaşacağı bir mevkide olacağı kişiyi biçiyor, giydiriyordu. Onun biçtiği kaftanı giymeye rıza göstermeyenlere ise tek bir kumaşa sarınmayı hak görüyordu Hürrem: Kefen...

Sinan'ın Mihrimah'ı bir solukta okunacak bir roman...

Sinanin Mihrimahi, Hurrem Sultan - Gaye Yavuzcan Enveri, Metin Arikan

Orta boy, 208 sayfa, resimli

Yaınevi: Ilgi kültür sanat