Çelikten, bir saldırıya karşı, etten ve kemikten bir savunmaydı. Ülkenin her köşesinden, dağ başlarından, köylerden kopup gelen çocuk yaşta gençlerin, ana kuzularının aslana dönüştüğü yerin adıydı Çanakkale.

1914 yılının temmuzunda seferberlik ilan edildi. Bu ilan eli silah tutan herkesin askere alınması demekti.

Osmanlı, bütün varlığıyla bir ölüm kalım mücadelesine hazırlanıyordu. Bu azim, bu heyecan bütün bir milleti sarmıştı. Herkes yaralı bir arslan gibi son bir kükreyişin ölemindeydi...

Ana kuzuları, Kınalı Kuzular...

Anneler, kuzalarını kınalayarak gönderiyorlardı Çanakkale ye. Her kınalı kuzu, bir kahramandı, bir destandı.

 

Yozgatlı hasan da bunlardan biriydi. Annesi saçlarını kınalayıp göndermişti cepheye. Haydi yavrum, köyüne, nişanlına veda et; Sabanını, tarlanı, her şeyini feda et; O silaha sarıl ki, böyle günde bir erkek, bir dualı demirden başkısını kullanmaz. Bunu tutan bir bilek, köleliğin uğursuz zincirine uzanmaz. Git evladım, yıllarca ben oğulsuz kalayım, şu yaralı bağrına kara taşlar salayım. Haydı oğlum, haydi git!

Ya gazi ol, ya şehit!

Kumandanı Hasanın saçlarını kınalı görünce yanına çağırır ve sorar; 
Oğlum bir erkek saçlarını kınalar mı?
Hasan bir cevap veremez, çünkü sebebini kendi de bilmez. Hemen bir arkadaşına, annesine göndermek üzere bir mektup yazdırır. Anacağım, kardeşlerimi askere gönderirken başına kına koyma... Zabit efende bana sordu, cevap veremedim. Kardeşlerim de cevap veremeyip mahcup olmasınlar.

Mektubu alan annesi, anne yüreğinin sıcaklığını yansıtan cevabı bir mektup yollar oğluna.
Ey oğlum, gözümün nuru Hasanım! Köyümüzde rahat rahat oturalım mı? Vatan sevgisi içimizde alev alev yanıyor. Sen ecdadından, babandan aşağı kalamazsın. Ben senin anan isem, beni ve seni Allah yarattı, vatan büyüttü. Allah, bu vatan için seni yaşattı. Bu vatanın ekmeği iliklerinde duruyor. Zabit efendiye söyle... Biz kurbanlık koçları kınalar, öyle kurban ederiz. Sen dört kardeşin arasında kurbansın. Sen İsmailsin. Sen orada şehit olacaksın İnşallah. Kurbanlık koçlar nasıl kunalanırsa, ben de senin saçını öyle kınaladım. Allah seni Peygamberin yolundan ayırmasın. Seni melekler şimdiden rahmetle anıyor. Gözlerinden öperim. Anan Hatice...

Hasan şahadet şerbetini içer. Arkadaşları cebinde mektubu bulurlar. Komutanına kınanın sebebini söylemiştir ama yine arkadaşına not düşürmüştür mektubun sonuna.

Anam yakmış kınayı aday diye
Ben de vatan için kurban doğmuşum.
Anamdan Allah'a son bir hediye,
Kumandanım! Ben İsmail doğmuşum.