Türkiye'den uçağa binmeden önceki fikrim Mekke'de Medine'de devamlı zikir yapacak, Arap yönetimi çoğunu yok etse de Allah Rasulu dönemine ait hatıraları ziyaret edecek elime kalem almayacaktım. Kendimi manen eskimiş hissediyordum, kendimi yenilemem gerekiyordu. Bir düşünürün "ikinci kez düşmüş olmak önemli değildir, ikinci kez kalkabilmek önemlidir." sözünü gençliğimden beri kendiliğimden uygulayan biriyim. Ruhen eskidiğimi hemen anlarım.

Ruhen eskir insan, kendini yenileme bilgisi varsa bu eskiyiş insanı yerlerde süründürmez, kişi diriliş yollarını biliyorsa...

Evet elime kalemi almayacaktım.
Fakaat ne mümkün kardeşim, sanki bütün olaylar anlaşmışlar, hepsi gözümün içine giriyor "İlla bizi yaz." diyorlardı. O günün şartlarına göre gördüklerim, hislerim benim dünyamda çok etki yapıyordu. Henüz olaylar kazanında pişmemişim demek ki.

Daha İstanbul'da uçakta başladı şaşkınlığım.
Ne olur ey kalem, ben alsamda sen elime gelme, şu mubarek topraklarda devamlı ibadet edip yeniden doğayım. İmkansız... İmkansız...
İyi olayları görünce feyizlenip, coşuyorum kötü olayları görünce de kahrımdan koşuyorum.
Sonunda dayanamadım. Aldım kalemi elime, gördüklerimden önemlilerini yazdım. Ordan Mısır'a gittik birazda oralardan yazdım.

Eee, yazana değil, yazdırana bakmalı...